37 odpowiedzi w tym temacie

[J@n]

żadna zimy nie przetrwała..

u mnie w młodości było kilka lepiej jeżdżących kobiet ale żadna nie nadawała się na żonę

[web]

w młodości było kilka lepiej jeżdżących kobiet ale żadna nie nadawała się na żonę

 

to dobrze, że ja się dla swojego nadawałam na żonę, inaczej pewnie starą panną bym została.......

 

zastanawiam, czy to  nie Ty przypadkiem nie nadawałaś się dla nich na męża....

[o_andrzej]

zastanawiam, czy to  nie Ty przypadkiem nie nadawałaś się dla nich na męża....

 

Kto wie. Stwierdziły że z takim narciarskim cieniasem nie rokuje. Miałem koleżankę, świetnie i bardzo ładnie jeżdżącą na nartach. Nawet została wytypowana do delegacji PZN demonstratorów polskiej szkoły narciarskiej (cokolwiek to znaczyło) do Garmich. W tamtych czasach (początek lat 70.) to było sporo. Więc ta koleżanka szukała partnera i jednym z kryteriów było co? Musiał dobrze jeździć na nartach. Nawet bym się nadawał, ale chemii między nami nie było, pomimo tego, że razem jeździliśmy w soboty do Kuźnic i spaliśmy w jednej sali. Od rana można było zaczynać na Kasprowym. Koleżanka była ładna i niegłupia i w końcu znalazła. Niestety, małżeństwo się nie oparło czasowi, choć zapewne nie narty były tego przyczyną.

[J@n]

Kto wie. Stwierdziły że z takim narciarskim cieniasem nie rokuje.

trafiłeś w sedno, miałem przez 2 tygodnie taką jedną córkę instruktora, była nie do zajechania tak na stoku jak i w dyskotece

[kordiankw]

, miałem przez 2 tygodnie taką jedną córkę instruktora,

To wyznanie pobudza wyobraźnie


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[KubaR]

Hej,

 

A czego trzeba więcej niż przyzwoitego, czyli pewnego i bezpiecznego dla siebie i innych, zjeżdżania wszędzie. Im starszy jestem tym mniejszą wagę przywiązuję do techniki jazdy (choć z przyzwyczajenia oceniam) a większą do innych elementów związanych z narciarstwem. Moja synowa jeździ technicznie słabo, ale pewnie i skutecznie. I chwatit.

 

O postęp Tak naprawdę są dwa powody:

1. Marcie brakuje umiejętności poprowadzenia narty na krawędzi. Paradoksalnie potrzebne jej to jest w .... terenie. W warunkach kiedy jest dużo świeżego, na większej narcie można pojechać takim skrętem jak długi na krawędzi, wykorzystując elastyczność wzdłużną narty. Tyle, ze warunki takowe są na tyle rzadkie, ze trudno w oparciu o nie działać szkoleniowo. Więc trzeba nauczyć ją jechać dobrze prowadzonym skrętem na krawędzi - jak poczuje jak sterować nartą to dużo szybciej się jej przełoży w docelowych warunkach.
2. Dzieci. Dzieci uczą się przez naśladownictwo. Ponieważ mimo klubiku i instuktorów dzieciaki jeżdżą z nami to fjanie by było by miały jakieś wzorce. Stąd uzupełnienie sprzętu (buty już są, bardzo fajne Tecnice Mach1 95 LV) i nacisk na podszlifowanie techniki typowo stokowej.

 

Pozdrów Nusię. Przypomnę historię z nią związaną (myślę, że nie masz nic przeciwko). Wiele lat temu wybrałem się na jednodniowy wypad na Polczakówkę, podrabczańską górkę z orczykiem.  Moja uwagę zwróciła młoda, 15-16 letnie, świetnie jeżdżąca dziewczyna. Przypadek sprawił, że jechaliśmy razem orczykiem do góry i wypytałem ją gdzie się tak świetnie nauczyła jeździć. Okazało się, że to samouk. "Popatrzyłam jak inni jeżdżą, popróbowałam i tak jakoś samo wyszło". Dodała, że jest córką właściciela wyciągu (albo tylko krewną) co wiele tłumaczy, bo okazji do treningu jej nie brakowało. Ta wtedy młoda panienka, podobno skończyła AWF, dziś jest m.in. instruktorem narciarskim. Cóż, tempus fugit.
 

 

Pozdrowię. Ale swoją drogą, można by się gdzieś w okolicy jednak narciarsko spotkać

 

A zięcia nie oddam. zajęty.

 

Sknera.... Ale córkę masz fajną (na podstawie postu "U Konkurencji":  https://photos.app.g...CiYnD91x9d9WAz1) więc w sumie nic dziwnego....

 

Kuba

[o_andrzej]

Pozdrowię. Ale swoją drogą, można by się gdzieś w okolicy jednak narciarsko spotkać

 

Obiecuję sobie od lat jakiś wypadzik na Polczakówkę albo Maciejową (BTW nigdy na niej nie byłem). Ale schodzi. Nie tracę jednak nadziei. Nusia ćwiczy na Polczakówce?

 

Dzieci mi się udały. I te drugie, czyli partnerzy dzieci, też. I żona oczywiście też. Filmik z córka podrzuciłem dla ilustracji jak można sobie dobrze radzić w oblodzonym terenie, choć jak się okazało twórcy wątku, nie o to chodziło. Nie widać tego dobrze, ale góra była bardzo twarda. 

Użytkownik o_andrzej edytował ten post 17 styczeń 2018 - 15:06

[ciechowy]

u mnie w młodości było kilka lepiej jeżdżących kobiet ale żadna nie nadawała się na żonę

 

Mam sporo młodszego od siebie kolegę, który zaczynał narciarstwo jako nastolatek. Stał się pasjonatem tego sportu i chyba nawet bardzo dobrze jeżdżący. Gdy był już dorosły ale jeszcze stanu wolnego, to na swojej drodze życia spotkał dwie kobiety ale żadna z nich nie jeździła i nie wykazywała zainteresowania w tym kierunku. Tak się złożyło, że obie zostały jego żonami (tzn. po kolei J). Był więc dwa razy żonaty i dwa razy nieszczęśliwie. Przy czym za pierwszym razem kobieta odeszła a za drugim została. Ciężki los ma chłop. Obojętnie jak śmiesznie to by nie zabrzmiało, to jest z życia wzięte.

Użytkownik ciechowy edytował ten post 18 styczeń 2018 - 17:21

[o_andrzej]

BTW: duzo bym dal, zeby zobaczyc Twoja Corke razem z moimi na jednym stoku - juz widze miny facetow z opadajacymi szczekami.....

 

Moja córa ma teraz inne sprawy na głowie, w tym dwójkę małych dzieci, pracę, itd. Do tego mieszka z dala od gór. Nie wiem jak by to teraz wyglądało w konfrontacji narciarskiej z Twoimi córkami. Na razie namawiam ją do kupna nowych butów (te dotychczasowe to wysłużone damskie Salomony z flex 70). Ale na wspólne narty sie wybieramy. Wciąż zmienia się miejsce. Był już Nassfeld, potem Pejo, a teraz na tapecie jest Paganella.

 

Tak w ogóle to szerszy temat i dotyczy nie tylko kobiet. W życiu są takie okresy, że sobie na nartach za dużo nie da pojeździć. A jeśli już to kosztem innych członków rodziny.

[Mitek]

 

BTW: duzo bym dal, zeby zobaczyc Twoja Corke razem z moimi na jednym stoku - juz widze miny facetow z opadajacymi szczekami.....

 

Moja córa ma teraz inne sprawy na głowie, w tym dwójkę małych dzieci, pracę, itd. Do tego mieszka z dala od gór. Nie wiem jak by to teraz wyglądało w konfrontacji narciarskiej z Twoimi córkami. Na razie namawiam ją do kupna nowych butów (te dotychczasowe to wysłużone damskie Salomony z flex 70). Ale na wspólne narty sie wybieramy. Wciąż zmienia się miejsce. Był już Nassfeld, potem Pejo, a teraz na tapecie jest Paganella.

 

Tak w ogóle to szerszy temat i dotyczy nie tylko kobiet. W życiu są takie okresy, że sobie na nartach za dużo nie da pojeździć. A jeśli już to kosztem innych członków rodziny.

 

Cześć

To są tylko i wyłącznie kwestie organizacyjne i podziału pewnych obowiązków Andrzeju oraz (to jest główny powód zazwyczaj - priorytetów). My z dziećmi jeździliśmy wszędzie  - pierwsza impreza wyjazdowa, na której byliśmy - Kacper miał 3 miesiące. Nie mieliśmy pustego sezonu odkąd się znamy z Rybelkiem choć były okresy gdy planowo jeździliśmy na narty na dłużej oddzielnie.

Są osoby, dla których praca jest bardzo ważna czy też mają inne zajęcia niż narty i jak trzeba wybierać wieszają je na kołku. Myślę, że to normalne ale jak ktoś naprawdę chce przeszkód nie ma żadnych i nigdy.

Pozdro

[o_andrzej]

To są tylko i wyłącznie kwestie organizacyjne i podziału pewnych obowiązków Andrzeju oraz (to jest główny powód zazwyczaj - priorytetów). My z dziećmi jeździliśmy wszędzie  - pierwsza impreza wyjazdowa, na której byliśmy - Kacper miał 3 miesiące. Nie mieliśmy pustego sezonu odkąd się znamy z Rybelkiem choć były okresy gdy planowo jeździliśmy na narty na dłużej oddzielnie.

 

Racja, można sie nieźle zorganizować. I tak też staraliśmy się robić. Ale tego rodzinnego jeżdżenia nie było wiele. Na pewno jeden tydzień gdzieś. Kiedys, gdy dzieci były małe, to były wyjazdy do Polski lub Słowacji. W czasie 7-letniego pobytu we Francji jedźiliśmy na tydzień do małych francuskich stacji. One i tak były duże porównując do polskich. Potem, gdy dzieci już same zaczęły wyjeżdżać na obozy narciarskie, zaczęliśmy z żoną jeździć w Alpy. Ale znowy były to 1-2 tygodniowe wypady. Przez pewien czas w latach 2000, gdy dzieci wiodły już swoje życie, jeździłem sam lub z żoną na jednodniowe wypady do polskich lub słowackich stacji. Potem jeździliśmy z dzićmi i ch dziećmi. W sumie jednak tego narciarstwa nie było za wiele. M.in. i dlatego, że urlopu mieliśmy nie za wiele. A letni wyjazd był obowiązkowy.

 

Straciliśmy może dwa sezony. Ostatni z powodu Covidu i jeden rok w czasie pobytu we Francji. Nigdy nie pozwoliłem sobie na wyjazd bez żony na kilka dni narciarskich. Może i nie miałaby nic przeciwo temu, ale moje sumienie nie pozwalało.

 

Ale podsumowując całe moje życie narciarskie moge stwierdzić, że podobnie jak całe życie, można je podzielić na to sprzed dzieci, z dziećmi i... na emeryturze. Przed dziećmi, a zwłaszcza w czasach licealnych i studenckich jeździłem i 30+ dni w roku. Kilka dłuższych wyjazdów i mnóstwo jednodniowych wypadów. Teraz, gdy czasu dużo i pieniędzy nie brakuje to mamy Covid i... coraz bardziej odmawiajacy posłuszeństwa organizm.  

[Mitek]

Cześć

My dużo czasu spędziliśmy oddzielnie na nartach. Ja szkoliłem więc jeździłem sporo na sezony ale... za darmo a nawet jeszcze przywoziłem jakieś dobra. Rybelek szybko ogarnął temat organizacji własnych wyjazdów. Stworzył taką dziewczęcą ekipę i co roku jeździły na jeden, dwa tygodniowe wyjazdy w naprawdę fajne miejsca, a ja, choć jeździłem znacznie więcej kisiłem się w Dolomitach czy innym Tonale, którymi to miejscami rzygałem do tego stopnia, że biegałem trasami biegowymi na nartach zjazdowych. Tak czy tak było i jest zajebiście... i o to chodzi.

Pozdro

Użytkownik Mitek edytował ten post 27 grudzień 2021 - 14:22

[Chertan]

To dlatego masz Tonale tak obcykane! Nawet po latach pamiętasz kilometry. A ja po jednym dniu musiałem sprawdzać :-)

[Mitek]

To dlatego masz Tonale tak obcykane! Nawet po latach pamiętasz kilometry. A ja po jednym dniu musiałem sprawdzać :-)

Cześć

Tak naprawdę najbardziej męcząca we Włoszech była pogoda. Jeżeli musisz jeździć codziennie, nie zawsze tam gdzie chcesz i jak chcesz to po pewnym czasie zaczynasz wyczekiwać mgły i opadów.

Pozdro
 

[jan koval]

 

To dlatego masz Tonale tak obcykane! Nawet po latach pamiętasz kilometry. A ja po jednym dniu musiałem sprawdzać :-)

Cześć

Tak naprawdę najbardziej męcząca we Włoszech była pogoda. Jeżeli musisz jeździć codziennie, nie zawsze tam gdzie chcesz i jak chcesz to po pewnym czasie zaczynasz wyczekiwać mgły i opadów.

Pozdro
 

 

Z ostatnich 4 postow wynika, ze.......nie mozna miec wszystkiego..

osobiscie, gdy dziecko mialo do dwoch lat, wymienialismy sie z zona... Od wieku prawie 3 lat (obydwie urodzily sie w lipcu), jechalismy w gory razem i tam  sie tez dzielilismy - ktos jechal wyzej, a ktos zostawal na Puchatku czy innym boisku...

 

Od mw 4/5 roku zycia  dziecka - juz wszedzie jezdzily z nami przez caly dzien..

 

niestety, raz przesadzilismy, bo mlodsza miala niecale 6, gdy pojechalismy pierwszy raz do Colorado - jazda 24h non-stop. rozpakowanie/sen i nazajutrze do Beckenridge - mala dosltala neizlej choroby gorskiej....

Musielismy zjezdzac wyciagiem w dol .....dobrze,ze nas nie posadzili za child abuse.......

[J@n]

fajny temat - podpiąłem bo warto poczytać od początku

[star]

Fajny wątek. U mnie kobieta siedzi w domu. Były przymiarki. Lepiej skitury niż zjazdowo. Kompromis. Wiec partnera trza dobrać… tym razem Gerald. Choć ja samotny wilk jak u Hessego. Steppenwolf. Taki los taka karma.

Załączone pliki

•  377305DE-CBCA-4C56-BC15-211249D2DFD2.jpeg   129,18 KB   2 Ilość pobrań

[o_andrzej]

Aleście wygrzebali "starocie". Swoją drogą u mnie niewiele się zmieniło. Bylismy z żoną na wspólnym alpeijskim wyjeździe, planujemy kolejny, raczej w Austrii, ale chyba nie dojdzie do skutku. U dzieci podobnie, choć one w szale dorosłego zycia, typu praca, dzieci, dom. Ale na narty czas znajdują. Córka poznała RASC (taki warszawski klub specjalizujący się w szkoleniu małych dzieci) i jeździ z nim co najmniej raz w roku w Alpy. W tym była Paganella, w zeszłym - Val di Sole. Syn dom buduje, więc na narty go nie stać. Ale i tak jeździ na co najmniej tydzień, tyle że w polskie czy czeskie regiony korzystając z taniej rodzinnej kwatery. Partnerzy wciąż jeżdżą na nartach, choć postępów nie robią. Na razie żadnych rozwodów na horyzoncie. Wnuki, z wyjątkiem jednego 4-latka, już jeżdżą, nawet 4-letnia wnuczka. I podobno je to cieszy.

 

A mnie cieszy to, że dzieci przejęły moje wzorce sportowo-ruchowe. Prócz nart jest rower, bieganie, gimnastyka, pompki, deski, itp. Generalnie - nie ma siedzenia, trzeba się ruszać. I jak widzę, one to powielają na kolejne pokolenie.