Zawartość z najwyższą reputacją

Bejrut, 3 rano, lotnisko. Po kilku kontrolach i odprawach oraz stresach związanych z troską o nasz narciarski bagaż, siedzimy już od godziny i czekamy na przylot reszty naszej małej ekipy w postaci dwóch Czechów – Vitka i Petra. Oprócz mnie jest Kwaśny, mój górski partner i przyjaciel na dobre i na złe, wyżyłowany ratrak z ostrym poczuciem humoru oraz Roberto, nasz krakowski przyjaciel, outdoorowiec z m.in. McKinleyem i Acongacuą na koncie. Jeżeli dodać do tego Vitka biorącego udział w zawodach skialpinistycznych i Petra zawodowego przewodnika IVBV – robi się całkiem mocna ekipa. To znaczy byłaby mocna gdyby nie ja, cieniarz i pięknoduch, wieczny ogon i szara masa turystyczna naszej ekipy.

Póki co jednak górska zawziętość moich przyjaciół na niewiele się zda; aby dostać się w góry musimy bowiem przebrnąć przez Bejrut i pół Libanu. W tym celu mamy ustawionego lokersa z busikiem. Libańczyk (oczywiście spóźniony o godzinę) zjawia się w końcu, pakuje nas do na oko dwudziestopięcioletniej Toyoty i ruszamy. Nocny Bejrut, arabska muzyka w głośnikach Toyoty, na prędce kupione owoce na przydrożnym straganie i już jest fajnie. Po ok. 3 godzinach nocnego telepania się początkowo po autostradzie, a później po górskich libańskich serpentynach oraz po przedarciu się przez kilka punktów wojskowej kontroli docieramy do naszego celu jakim jest miasteczko Bcharee i leżące ponad nim Cedres. To najwyżej położony w Libanie ośrodek narciarski; wyciągi docierają na 2850m (pod warunkiem, że działają). Stąd też można przyatakować najwyższy szczyt Libanu Kurdat-at-Saudat 3088m.

Najlepsze określenie jakie znajdujemy dla pierwszego rzutu oka na Liban i samo Cedres to „niezła rozpierducha”. Mnóstwo opuszczonych domów, chaotyczna architektura, zasieki z drutu kolczastego, punkty kontroli z żołnierzami uzbrojonymi w automaty – wszystko to skłania do refleksji i każe pamiętać, że wojska syryjskie wycofały się stąd dopiero 5 lat temu, a przez ostatnie 39 lat kraj ten pogrążony był w wojnie domowej pomiędzy maronitami (chrześcijanie), a muzułmanami (ci z kolei tłukli się dodatkowo pomiędzy sobą – szyici, sunnici, druzowie etc.). Obecnie napięta sytuacja pomiędzy rządem, a rosnącym w siłę Hezbollahem również nie nastraja optymistycznie. Za tym wszystkim jednak potrafimy dostrzec niesamowicie piękny kraj, który na niewielkiej powierzchni ponad 10 tys. m2 łączy w sobie piękno śródziemnomorskiego wybrzeża z wysokimi górami, stromymi klifami, skalnymi wąwozami i żyznymi dolinami.

Nas jak wiadomo najbardziej interesują góry. A w górach zgodnie z naszymi oczekiwaniami leży ponad 1,5m śniegu.
Niestety pierwsze dwa dni naszej działalności to walka z opadami śniegu, zagrożeniem lawinowym i mgłą czyli „kurva piczu wole, dyfuz” – jak zwykł mawiać Petr… Dość powiedzieć, że po dotarciu z foki na 2500m i po zrobieniu przekroju- kilkadziesiąt centymetrów świeżego na lodowym podkładzie - Petr określa zagrożenie lawinowe jako tatrzańska czwórka i proponuje odwrót. A Petra, tak jak zresztą każdego IVBV w górach warto słuchać. No i tak resztę czasu spędzamy na ganianiu po stoku z pipsami i wymyślaniu coraz to nowych wariacji śniegowych. Może i dobrze, bo tydzień przed nami 11 Francuzów pojechało z lawiną, która zakończyła się śmiercią jednego z nich.

Na szczęście modły nasze zostają wysłuchane i na kolejne dni włącza się lampa, która pozwala na normalną działalność górską. To dobrze, bo w hotelu żarcie podłe, internet szwankuje, obsługujące nas kafary ni w ząb nie gadają w żadnym cywilizowanym języku, zapasy piwa i pistacji kończą się, a do najbliższego „sklepu” kawał drogi z buta…

Eksplorujemy góry trochę „na czuja” – mapy żadnej nie ma, nazwy zresztą i tak z gatunku tych nie do wymówienia - więc kierujemy się kryterium estetycznym i łoimy co się da. Trochę pomaga nam spotkany miejscowy guide Radjaa – podobno jedyna osoba, która wie o tych górach pod względem skiturowym wszystko.

Po kilku dniach słonecznego narciarstwa pogada załamuje się, a wraz z nią i nasze nastroje. Vitek przebukowuje powrotny lot na wcześniejszą datę, Petr zostaje pomimo niepogody w Cedres (bo w Brnie i tak nie ma co robić, a tutaj przynajmniej jest śnieg…), a Roberto, Kwaśny i ja przenosimy się do Bejrutu by poznać inne rejony Libanu, nażreć się humusu, baraniny i podelektować się wodną fają.

No i tak trafiamy do chyba najbardziej podłego hotelu w Bejrucie, za to z „private bathroom”, wentylacją w postaci dziury w ścianie i ceną 12USD za noc. Na kolejne dni wynajmujemy samochód z kierowcą, którym okazuje się być „Mariiiiooo di Columbia, Si, Si Bogota!” – sympatyczny Kolumbijczyk mieszkający od lat w Libanie i władający w przeciwieństwie do nas biegle hiszpańskim i arabskim. Pomimo lekkich problemów komunikacyjnych zwiedzamy dzięki Mario matecznik Hezbollahu czyli Dolinę Bekaa, starożytne miasto Baalbek, skiturujemy godzinę drogi od Bejrutu w Mzaar-El Faraya i w ogóle jest fajnie. Nocne powroty górskimi drogami z szalejącym za kierownicą Kolumbijczykiem i płynącą z głośników „musica di Columbia” na pełny regulator pozostaną w mojej pamięci na długo. Tak jak i cały Liban, ze swoją ogromną różnorodnością, z pięknymi górami Liban i Antiliban, ze świetnymi zjazdami w dobrym śniegu, z sympatycznymi ludźmi i z przyjaciółmi, z którymi od teraz mamy trochę wspólnych „okruszków pamięci”.

Oto kilka z nich:

Wszechobecne flagi Libanu z narodowym symbolem - Cedrem



Typowy libański pejzaż przydrożny



Przy mijankach trzeba uważać, żeby nie pójść na czołowe…



Rzut oka na miasteczko Bcharee i Dolinę Quadisha…



…oraz na położone powyżej góry Liban w okolicy Cedres



Będzie gdzie pojeździć



Praktycznie spod hotelu w Cedres można na fokach









Rezerwat cedrów – pozostało ich ok. 350, najstarsze mają po 1500 lat…



Podchodzimy pod przełęcz, której nazwy nie znamy - ok. 2500 m n.p.m.





W górach Liban czasem natknąć można się na różne niespodzianki wystające spod śniegu…



…które jednak nie są niczym groźnym w zestawienu z górami Antiliban – górami tymi biegnie granica z Syrią, a góry te nie nadają się do turystyki ani do narciarstwa z uwagi na bardzo duże zaminowanie…

Widok ze szczytu ok. 2900 m n. p. m. na żyzną Dolinę Bekaa, a za nią odsłaniające się góry Antiliban, góra Hebron i Syria…



…i na drugą stronę: malownicza Dolina Quadisha – ostoja maronitów (chrześcijan), którzy dzięki wydrążonym w skałach doliny domach i monastyrach przez wieki byli nie do ruszenia



Jakiś nienazwany (dla nas) szczyt ok. 2900 m n. p. m. – kolega coś zgubił czy Mekki szuka? W dole Dolina Quadisha, rezerwat Cedrów z prawej i miasteczko Bcharee poniżej



Wreszcie długi i piękny zjazd



Biel, biel i tylko nasze ślady



Piękna pogoda pozwala na szukanie coraz to nowych zjazdowych celów



Góry Liban to mnóstwo wapiennych skałek ułatwiających orientację i zapraszających do frirajdowych zabaw







Libański film drogi – czyli powrót z gór







Po najwyższych górach w okolicach Cedres przychodzi pora na odrobinę kultury i krajoznawstwa. Atakujemy Dolinę Bekaa http://pl.wikipedia....ki/Dolina_Bekaa i starożytne miasto Baalbek http://pl.wikipedia.org/wiki/Baalbek

Meczet w Baalbek; wszechogarniające śpiewy muzezinów i plakaty Hezbollahu na ścianach tworzą odpowiedni klimat



W środku miasta imponujące ruiny i nagie, ośnieżone wzgórza dookoła, refleksja gwarantowana…









…a na zewnątrz: wszechobecne wojsko…



…handlarze z koszulkami i flagami Partii Boga…



…portrety duchowego przywódcy Hezbollahu szejka Hassana Nasrallaha…



…tętniąca życiem ulica w Baalbek…



…fascynujące rozwiązania trakcyjno-energetyczne i same przyjazne twarze wokół…



…typowy środek lokomocji w Libanie – czyli taksówka za kilka USD z łapanki…



…oraz typowa architektura – Libańczycy są mistrzami żelbetu, a wystające pręty zbrojeniowe są znakiem firmowym tutejszych budowniczych



W górach znaleźć można wypożyczalnie sprzętu narciarskiego – wyjątkowo nie z żelbetu…



Po dawce kulturalnych atrakcji wracamy w góry – tym razem kierujemy się do położonego bliżej Bejrutu ośrodka narciarskiego Mzaar – El Faraya



Pomimo usłyszanych od spotkanych Norwegów niepochlebnych opinii o tym rejonie – jesteśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni; góry tutaj zdają się mieć niesamowity potencjał frirajdowy







Kolorytu dodają czarno odziane dziewczyny na stoku…



…szkoląca się narciarsko armia (polecam zwrócenie uwagi na sprzęt)…



I zjawiska pogodowe w postaci Halo



A poza tym jazda, jazda i jazda w doskonałym, firnowym śniegu









Kwaśny przytłoczony arabskim światem i mnogością możliwości zjazdowych



Czasem trzeba jednak uważać na np. nawisy, których jest sporo





Widok na Mzaar



Wyciągi działają teoretycznie do 15.30 – ale w praktyce wygląda to tak, że gość zwija się np. o 14.40 – z uśmiechem wyłączając orczyk i zabierając się z plecaczkiem do domu…



…dzięki temu zostaje czas na libańską wyżerkę i zabawy z wodną fają



Po frirajdowo-turowych przygodach śląsko-krakowska ekipa melduje się z powrotem w Bejrucie



Poglądowy filmik wrzucę za kilka dni - jak się ogarnę

Szukając w necie po powrocie informacji o Libanie znalazłem świetną relację chłopaków z Krakowa z ich pobytu tam: http://www.m-michals...an_relacja.html
Polecam. Niesamowite ile odnieśliśmy zbieżnych wrażeń.
Z premedytacją nie piszą żadnych praktycznych informacji w stylu co, gdzie i za ile. Jeżeli kogoś będzie to interesować – proszę pytać. Wszystko zresztą można znaleźć w dzisiejszych czasach w necie

Pozdrowionka!

Cześć, wczoraj udało się spędzić piękny dzień na Kasprowym.

Świetne miejscami warunki śniegowe; fajna ekipa, lampa na górze i dywan z chmur pod stopami...

Ludzi nie za wiele; w Zakopie Małyszomania i narzekanie na kiepską pogodę

Kilka fotek moich i kolegi Pontixa (powder.pl):



























Piękny dzień - najeździliśmy się z Hansem i Pontixem po pachy

Pontix z Gnalim i jego kolegą zapodali świeny mega zjazd z Pośredniego na pełnym gazie - akurat z Hansem podchodziliśmy Goryczką i mieliśmy kino w pełnej krasie (no prawie, bo czasem mgły nawiewało)

I jeszcze chłopaki Kwaśny1982 i Bartosz - kozaki ze skrzydłami - zrobili chyba z pięć lotów na Gąsienicy - a gdy "zieloni" ich przegonili to kontynuacja na Goryczce (filmik Bartka). Gratulacje

Jazda z dywanem chmur pod stopami - niesamowita. Pod koniec wjeżdżasz w chmury i po kilku minutach jesteś w innym świecie - tym razem chmury już nad głową. Taka metafora życia - na dole mgła i chmury, a w górach piękne słońce i widok na wszystko "z góry".

Metafizyczne przeżycie

Jak zapowiedziałam tak też uczyniłam. W planie były dwa tatrzańskie schroniska-cudownie i malowniczo położona Chata pri Zelenom plese i w sąsiedniej dolince Chata Plesnivec.

Plan został wykonany w 100%.

Opis szlaków: dojazd do Zielonego Plesa oceniam jako bardzo trudny. Od wjazdu w dolinę wijemy się nie jakoś stromo, ale po bardzo wymagającej nawierzchni. Dla mnie było około kilometra wypychu, Maciek oczywiście podjechał dużo więcej. Nawierzchnia była głównie luźnymi, sporej wielkości kamieniami, które uciekały spod kół. Zjechaliśmy całość, jednak moje tętno na zjeździe w zasadzie niczym nie różniło się od tego na podjeździe. Za to na końcu... te widoki wynagrodziły cały trud.


Dojazd do drugiego schroniska był lekkim nieporozumiem. Najwyraźniej Słowacy trochę nie ogarniają co to rower i jak powinien wyglądać "cykloszlak". Od rozjazdu było to zaledwie 3 kilometry, z czego 1.5 to wypych po 20-30% kiepie pełnej niespodzianek typu mokre belki, potoczki i luźne, ssypujące się kamienie. Za to zjazd był fajny i nawet 3 miejsce na Stravie wywalczyłam


https://www.relive.cc/view/vJOK2eJDPwv

Nagraliśmy sporo fajnego materiału, jutro siadam z Deczkiem do montażu.

Ten co nic nie robi, nic się też nie uczy, tak więc publikuj śmiało

Mowisz i masz:

Wielkie podziękowania ............Deczkowi ze stękanie

Kiedy stękałem?! Przecież wszystko mi się podobało

Wczoraj spędziliśmy 10 godzin na Rusińskim
Mężowi się bardzo wszystko podobało!

Tylu narciarskich twardzieli w jednej kupie jeszcze nie widziałem Hintertuxy, Miliardy, Jea-e, Peregrin, Marecki z Justynką... toż to narciarze nie do zdarcia Ja bym padł trzy razy.

Krótka relacja słowno-muzyczna z tego co się udało nakamerować, a niestety za wiele tego nie było

http://www.youtube.com/watch?v=CIPhMUE_eME

Maciek:
Zamiast stać niedzielę w kolejce na Grunikach, jak co poniektórzy wstałem o godzinie 4.30 (w przeciwieństwie do niektórych) i wraz z 3 kolegów pojechaliśmy w Tatry. Pogoda - REWELACJA.

Tak więc dojście do Pięciu Stawów:


I dalej w stronę Szpiglasowego wierchu



Bywało stromo



Ale w końcu Szpiglasowy...



Całość trwała około 10 godzin.

I jeszcze panoramka 360 składająca się z 28 zdjęć (kolega trochę powalczył, ale efekt fajny.)

15.12.2010 - Góra Żar - warunki z rana świetne, ludzi mało, choć obsługa kolei czekała za każdym razem aż wagon będzie pełny... Trochę to utrudniało jazdę z uwagi na to że 50 może więcej osób na raz wysypywało się na trasę, warto było poczekać i zjechać po pustej
Sama trasa bardzo ładna, z góry łagodniej, od dołu troszkę bardziej stromo, jednak życie uprzykrzały armatki.
Karnet do godziny 14 - 45 zł + 15zł kaucji. No i to tyle ze sprawozdania techniczno-warunkowego.

Zdecydowanie gorszą rzeczą było to, że musiałem jeździć z Deczkiem i Pazurem....
Pazur - tylko narzekał, na tramwaj przede wszystkim i myślał....
Deczko - jak usiadł w knajpie to.....


Jednak pragnę dodać, że w czasie tego spotkania poprawiliśmy wszystkie nasze techniczne błędy, skorygowaliśmy pozycję. Ogólnie to taki trochę trening przed olimpiadą w Soczi

Nigdy więcej z tymi panami na narty się nie wybieram, choć Deczko prosił mnie o to na kolanach!

W dniu dzisiejszym tj. 4.12.2010 nastąpiła inauguracja sezonu narciarskiego 2010/2011!!!!!
Wyjazd z Pawłowic wcześnie, bo przed 7 rano. Stan dróg dzisiaj rano określił bym jako odwrotnie proporcjonalny do warunków narciarskich Mgła trochę nas spowolniła, ale chwilę po 8 jesteśmy już (po 2 próbach podjazdu) na Nowej Osadzie w Wiśle.
Dość solidny mróz (-14) garstka ludzi, świetnie przygotowany stok. Pierwsze 5 zjazdów bez żadnych kolejek, dopiero ok. 10 zaczęło się robić gęsto.
Około 11 nastąpiła awaria wyciągu.... stopniowo, nie wpuszczając kolejnych narciarzy, opróżniono kolej linową i przez ponad pół godziny nikt nic nie wiedział. Jednak dość sprawnie wyciąg uruchomiono. Jednak sporo ludzi wsiadło w samochody i pojechało dalej, co nam wyszło na dobre.
W trakcie rozpoczęcia sezonu nastąpiło także wiekopomne spotkanie KNowców - Midnight śmiga pewnie do tej pory
Koniec produkowania się, fotki mówią same za siebie. Jak to już ktoś powiedział, słońce, śnieg, narty - NUDA

Mój ulubiony kierunek wakacji, czyste powietrze, brak pyłków, zanieczyszczeń, swietna pogoda, brak upałów, wspaniałe widoki, ocean i cudowny wiatr.
Każda z wysp jest zupełnie inna, moja ulubiona, do której mam wielki sentyment to Lanzarote, ale najpiękniejszym miejscem w jakim w życiu byłem jest Teneryfa.
W tym roku nastawiliśmy się na odpoczynek i plażowanie, a najlepsza do tego jest Fuerteventura.
Wyspy Kanaryjskie często uważane są za kierunek drogi,kupując w biurze podróży owszem, ale nie musi tak być, wystarczy złapać lot w sensownej cenie, a na miejscu mamy ogromny wybór hoteli, apartamentów i kwater prywatnych w przystępnych cenach.
My korzystamy z kilku znanych i mniej znanych portali noclegowych. Bierzemy samochód na lotnisku w wypożyczalni Cicar i w drogę. Zero problemów, ludzie wyluzowani i życzliwi na każdym kroku, pyszne jedzenie w barach tapas i małych knajpkach.

Dwa lata później, znowu zaliczyłem sobotni dzionek na Kasprowym. Rano naprawdę zimno koło -8stC, sporawy wiaterek, pełne zachmurzenie i lekka mgła. Od jedenastej zaczęło się przejaśniać i później zrobiło się słonecznie. Warunki naprawdę dobre, choć w obu kotłach w dolnych przewężeniach trzeba było uważać gdyż kamienie już miejscami wystawały. Do Kuźnic zjazd na nartach i ostatnie może trzysta metrów z buta.

 

Zdjęcia tylko z Goryczkowego no ale.........

 

 

 

 

 

 

 

 

Narty Predazzo 05.12-12.12.2015 Miałem troszkę kłopotów na początku bo Jan (admin) potraktował go jak ogłoszenie komercyjne , ale po wyjaśnieniach i obiecaniu że podzielę się wrażeniami , zdam relację jak było i wstawię trochę fotek a może i krótkie filmiki, ogłoszenie ukazało się gdzie trzeba:). Takie ogłoszenie ukazało się na forum KochamNarty Znalazły się  2 osoby chętne na wyjazd w tym terminie mimo obaw że może za wcześnie na wyjazd bo jak sami wiecie pogoda ostatnio płata nam figla z temperaturami powyżej zera i brakiem opadów śniegu ( ale Dolomity to w końcu wyższe górki )

Wyjechaliśmy z Legnicy 05.12 około 12.30 w nocy, pakowanie było krótkie , naszym zamierzeniem było jak najwcześniej przeskoczyć punk newralgiczny jakim jest obwodnica Monachium, udało nam się potem przeżyliśmy szok  po drugiej stronie na granicy auta jadące z Włoch do Austrii (Brennero) utknęli w wielokilometrowym korku (była godzina około 9 rano) granica była sprawdzana skrupulatnie , szukali  nielegalnych imigrantów . Po tym co zobaczyliśmy postanowiliśmy  wracając w następna sobotę, że wyjedziemy z Predazzo około 12-1 w nocy licząc na szybszy przejazd bez stania w kolejkach.

No i przyjechaliśmy do Pradazzo jadąc przez Ora Egna  jest trochę dalej  ale mniej zakrętów.

Pierwsze wrażenia : hmmmmmmmmmmm  strach temparatura +10 , śniegu nie widać nawet na szczytach patrząc z  Predazzo, jak to dalej bedzie? . Dopiero spotkanie z sympatycznymi gospodarzami rozwiało nasze wątpliwości . Dowiedzieliśmy się, że  po pierwsze to na śnieżono około 50-60% tras i że warunki są bardzo dobre , Ula i Paweł gospodarze (którzy zajmują się narciarstwem zawodowo, są instruktorami) zajmą się nami i powiedzą nam gdzie jechać i że będą z nami w ośrodkach i na trasach, załatwili nam skipassy 5+1 (mieliśmy zamiar przejechać) Sellaronde , były tańsze bo przed sezonem (172 Euro). Zaplanowaliśmy, że będziemy w 4 ośrodkach ,wybralismy za radą  Pawła i Uli czyli Obereggen, Bellamonte, Alpe Cermis, Sella Ronde. Świadomie odpuściliśmy sobie ośrodek San Pellegrino , który mimo sentymentu jakim go darzyliśmy , był słabo przygotowany do sezonu (mało tras naśnieżonych). Apartamenty które wynajęliśmy były ok , pierwszego dnia odpoczynek po podróży, spacer wieczorny w Pradazzo  , było ślicznie świątecznie i kolorowo:) .

A następnego dnia wcześnie rano około 7 zaczęło się przygotowanie do wyjazdu do Obereggen, ośrodek, który jak zapewniali Ula i Paweł był najlepiej przygotowany (trasy około 70%). No i nareszcie pierwsze zjazdy , jest super warunki doskonałe, trasy szerokie, ludzi niewielu, stania nie ma w kolejkach, czyli bajka:). Paweł i Ula są super uczą i wskazuje błędy które popełniamy (mimo że nie muszą nikt im nie zapłacił ale odzywa się w nich żyłka instruktorska:)).

Jeździmy po wszystkich trasach które są dostępne . Byliśmy na szczycie Tresco i Angello zjechaliśmy z nich czerwonymi trasami potem do Obereggen i znowu kierunek Gardone i znowu Obereggen i tak mogliśmy cały czas, a czas leciał , były oczywiście momenty na przerwę i podziwianie widoków.

Jeździliśmy aż do upadłego do 15.00 godziny, potem powrót do samochodu i na kwaterę.                                                           Następnego dnia 07.12  wybraliśmy się  do ośrodka Bellamonte , bardzo fajnie przygotowane trasy niebieskie lajtowe , czerwone super i tak jak w Obereggen  mało ludzi dużo zjazdów. Jeszcze wspomnę o kocie białym jak śnieg w pobliskiej knajpce wyleguje się  od 10 lat i zawsze wita i łasi się ciekawe czy nauczył się szusować na nartach w końcu to 10 lat w ośrodku narciarskim:).   

Szkoda tylko, że zjazd na Laste był zamknięty i nie można było poszusować z niego ale szusowaliśmy między El Zirmo a Valboną .                                                                                                                       

Trzeciego dnia 8.12 postanowiliśmy pojeździć w ośrodku Alpe Cermis i nie będę się powtarzał  było fajnie i sympatycznie warunki ok . Czwartego dnia 09.12 wróciliśmy ponownie do Obereggen bo tam ze względu na ilość tras było najfajniej. Sellaronde zrobiliśmy 10.12 w czwartek wstaliśmy wcześnie rano bo musieliśmy dojechać kawałek z Predazzo do Campitello di Fassa. Wjechaliśmy pierwszym wjazdem , wiedzieliśmy że nie objedziemy całego Sellaronde , ponieważ nie było połączenia i tras między Arrabą a Canazei. Pojechaliśmy pomarańczową trasą . Niestety musieliśmy kombinować bawiąc się w objazdy bo nie wszystko było czynne ale udało nam się dojechać do Arabby i chyba tylko dzięki pomocy Uli i Pawła bo my na pewno byśmy się pogubili. Widoki no cóż można pozazdrościć i tego się nie opowie to naprawdę warto zobaczyć. No i ostatni dzień ponownie zadecydowaliśmy jazdę w Obereggen  może dlatego że czuliśmy się tu najlepiej w całym naszym pobycie.

Powróciliśmy do Legnicy w sobotę 12.12 bez kłopotów spełnieni zadowoleni mając świadomość  (oby nie), że jak tak dalej będzie pogoda płatać nam takie  figle (plusowe temperatury zimą) to może być nasze jedyne szusowanie w tym sezonie (patrzyliśmy na holiday info i nie napawa to optymizmem (Passeky, Rokitnica itp:) bo nawet jak gdzieś tam otworzą traske z jedną lub dwie to chcących poszusować będzie wielu a stanie w kolejkach 20-40 minut to horror i znowu zatęsknimy do normalnych warunków.

To tyle mam nadzieję, że za bardzo nie przy nudziłem tą relacją i ponieważ jest to moja pierwsza relacja proszę o wyrozumiałość. Mam nadzieję  że spotkamy się na stokach szusując tu i tam

Wszystkim życzę  Wesołych Świąt

 

ps: szkoda ,ze nie mogłem umieścić 2 filmików ale były powyżej 32MB

 

Tym charakterystycznym zdjęciem najwyższej alpejskiej góry chciałbym rozpocząć opowieść o ośrodku,

który w latach 60 ubiegłego stulecia rozpoczął proces umasowienia  narciarstwa w Alpach Francuskich. 

To właśnie tutaj na górskim pustkowiu 1980m. n.p.m  postawiono pierwsze wieżowce Plagne Centre

 

i w dolince obok 1920m. Plagne Bellecote

 

 Aime na 2100m. n.p.m

 

w połowie lat 80 wymarli architekci poprzedniej epoki i zaczęto budować wzorując się na starch sabaudzkich wioskach

 

Belle Plagne

 

Plagne Villages ( 1 plan) i Plagne Soleil

 

tyrolskiej wioski to i tak nie przypomina ale każdy budynek ma bezpośrednie wyjście na śnieg

 

Szczęśliwie mieszkaliśmy w najwyżej położonym budynku Plagne Villages na 2125m

 

za oknem tylko góry, trasy i wyciągi

 

 

narty zapinaliśmy pod drzwiami

 

w pierwszym tygodniu mocno zimowa pogoda

 

z przejaśnieniami

 

ale także chwilami totalnej zadymy przy minusowych temperaturach

 

2 Tydzień to LAMPA TOTALNA

 

ale rano zawsze dobry zmrożony śnieg

 

dało się zjechać nawet na 1200m ale po południu poniżej 1800m już robiło się grząsko

 

i można było posiedzieć na balkonie

.

 

 

 

http://www.kochamnar.../349-la-plagne/

po 4 dniach zabawy na śniegu

 

http://www.youtube.c...h?v=tDKAGODQOW8

Troche z opoznieniem, dziekuje Jabol za pomoc

 

A wiec do dziela

pierwszy tydzien marca spedzilismy w Utah.

 

Wynajelismy dom w Brighton - mala miejscowosc, ale  niesamowite drzewa (tzn jazda w nich), oraz bardzo trudne sekcje osrodka. ostatnio tam jezdzilismy chyba z 14 lat temu - milo sie rozczarowalismy

zwlaszcze ze takie widoki byly na porzadku...czestym

 

 

 

A w gorach to wygladalo tak: Tu nizej podpisany ze starsza corka i John'em - naszym przyjacielem

 

 

 

niesamowite w Utah jest to, ze nastepny dzien moze byc zupelnie inny - to zdjecie jest w nastepnym dniu po poprzednim

 

 

a nastepnego dnia......................snieg!!!!!!!!! Swietnie!!!! oby wiecej!!!!!

 

 

Ten samochod zostal zaparkowany 2 dni przed zrobieniem  zdjecia - zapytalem Pana, czy sie zgodzi na zdjecie i udzielil mi szczegolowej info

 

 

 

 

w wiekszosci osrodkow w Utah mozna jezdzic, gdzie tylko dusza ( i fantazja)  zaprowadzi

W naszym przypadku - uzywamy tras wylacznie do dojazdow....

co widac  na zdjeciu mojej mlodszej

 

 

 

Snieg w Utah jest nazywany "the best snow in the World"

I cos w tym jest

 

 

 

 

 

w jednej z restauracji, w "przedsionku" mozna spotkac wystawe pierwszych snowboard'ow

 

(specjalnie to zdjecie dalem w wiekszej rozdzielczosci)

 

 

 

 

Chociaz na snowboard'ach jezdzimy rzadko, ale wystawa jest interesujaca...

 

 

Zdjecia z samej jazdy beda w nast odcinku

 

 

jedno z  czarujacych miejsc - Alta

 

 

 

 

 

A tu  Snowbird - ten Cirque u gory jest niesamowity -  po drugiej sronie grani The Cirque odbywaja sie zawody w Extreme skiing

 

 

 

Maly osrodek, ale  z doskonal;ym terenem - Brighton

 

 

 

I wreszcie Solitude

 ze slynnym  Honeycomb Canyon

W piatek (pierwszy piatek miesiaca marca) , z moimi dwoma corkami, wpadlismy  rano, jako  jedni z pierwszych, do tego canyon'u po  nocnym opadzie ok pol metra......

Prulismy   w puchu jak 3 motorowki......

Skoro LIVE to spieszę z kolejną porcją zdjęć! Właśnie nawadniamy organizmy i smarujemy przysmażone twarze - bo pogoda wynagrodziła wczorajszą wpadkę z nawiązką! Zobaczcie jak prezentowało Gerlos : 

















LUSTI sprawują się znakomici zdobywając coraz więcej fanów : 



Oby jutro zdjęcia były równie "nudne" 

Zlot forum KochamNarty.pl w Białym Dunajcu dobiegł końca. Czas na kilka słów podsumowania tego, co zdarzyło się podczas pierwszych 3 dni marca


Miejscem naszego spotkania w Białym Dunajcu, było Gospodarstwo Agroturystyczne "Pod Hubami". Niezwykłe położenie i klimat tego miejsca pewnie nie jednemu z nas zapadnie w pamięci na dłużej! Od samego początku, nikt nie miał problemów z dotarciem do celu, dzięki "naszemu narciarzowi" który bez względu na pogodę wskazywał drogę :


Uczestników zlotu, po podwieczornym szusowaniu czekało jeszcze sporo atrakcji. Piątkowy wieczór - to prezentacje min. kasków, rękawic, bielizny czy czapek różnych firm. Jednak prawdziwą gratką, były najnowsze modele nart czeskiego producenta nart - Lusti. Szeroki wybór i asortyment sprzyjał dyskusjom i wymianom doświadczeń na tematy odzieży czy akcesoriów narciarskich



Jak widać na zdjęciach, przymiarki sprawiały sporo uciechy Były to między innymi kaski firmy Mivida, czapki firmy Neverland, rękawice Monkey's Grip czy bielizna Odlo






Po długich rozmowach, przyszedł czas na właściwy, główny i kulminacyjny punkt spotkania - czyli rozbicie naszego miasteczka na stacji Ski-Suche w Poroninie.



Warunki na trasie, jak i warunki pogodowe w pierwszej części dnia były niemal idealne! Była to jedna z nielicznych okazji do przetestowania topowych modeli Lusti i przekonania się na własnej skórze, co kryje się pod tą jeszcze mało znaną nazwą.




W namiocie który służył nam dzięki uprzejmości firmy Extreme Adventute, oprócz nart znalazło się miejsce także na domowej roboty specjały, które zniknęły w zaskakująco szybkim tempie :



Z kolei wieczorem, przyszła kolej na zapowiadaną wcześniej Biesiadę regeneracyjną

Spora wiata, położona w bezpośrednim sąsiedztwie naszej agroturystyki, tuż nad brzegiem Dunajca, nadawała się ku temu znakomicie! W tym momencie składam gorące podziękowania dla właściciela "Pod Hubami" - Pana Franka - za udostępnienie miejsca i pomoc przy organizacji wieczoru





Udało się też zrobić zdjęcie grupowe, choć niestety nie ma na nim wszystkich uczestników.




Podsumowując :

Bardzo cieszę się, że udało nam się spotkać w tak zacnym i dużym gronie! Bardzo miło było mi poznać użytkowników, którzy po raz pierwszy(i nie ostatni mam nadzieję) pojawili się na spotkaniu pod banderą KochamNarty.pl - Hintertux, Web, Jea, Miliard, Peregrin :
Tym, których już miałem okazje poznać wcześniej dziękuję również bardzo serdecznie : Osetia, Marecki, Deczko, Pit, Bacteria, Mackowski
Wszystkim "niezrzeszonym"
Teamu ostatniemu, należą się specjalne podziękowania za współorganizację i cały wysiłek, czas włożony w dopięcie tego spotkania na ostatni guzik!

Za udostępnienie produktów do prezentacji i testów raz jeszcze dziękuję firmom : Sportmaster, Lusti, Odlo, Monkey's Grip, Extreme Adventure, Mivida, Neverland.

Właścicielom, kierownictwu i obsłudze stacji Ski-Suche dziękujemy za owocną współpracę - życzymy Wam i sobie jak najwięcej tak udanych imprez!

Gospodarzom Agroturystyki - za ciepłe i serdeczne przyjęcie i dbałość o każdy szczegół.

To tyle, dorzucam jeszcze kilka zdjęć, relację uzupełnią jeszcze inne osoby. Dlatego też - Do zobaczenia w przyszłym sezonie!!!







Było tak

Dla uspokojenia Asi.
Śnieg był, ale deczko słaby do jazd testowych.
Jazdy udane.
Narty Lusti w każdej specyfikacji
Gospodarze i miejsce
Wszyscy zapisani przybyli
Nie jeździli biedni organizatorzy: Maćkowski i AdamS
Minusy: przynajmniej jeden dzień za krótko
Szczegóły w terminie późniejszym.

Cześć!

Pomimo niesprzyjającej aury udało się nam dziś spędzić bardzo fajny tatrzański dzień. Chodził nam po głowie już od jakiegoś czasu żleb opadający z Wyżniej Pańszczyckiej Przełączki znany jako „Kanion”.

Nam czyli Kwaśnemu i mnie. Nie było jednak za bardzo kiedy się przystawić; a to kiepskie warunki, a to brak czasu, a to zniechęcająca relacja Kuby

Z uwagi na szybko znikający śnieg stwierdziliśmy zgodnie, że dziś pomimo szarówki za oknem mamy jedną z ostatnich szans w tym sezonie…

Zebraliśmy się bladym świtem, via Kasprowy (szybkie śniadanko kawa z jajecznicą), jeszcze szybszy zjazd do Murowańca i już zasuwaliśmy na Czarny. Szybkim krokiem (coś lichy ten lód...) przeszliśmy na drugi koniec stawu i już po chwili wlekliśmy się noga za nogą żlebem w górę. Niestety nie udało się nam zjechać żlebu od samej góry – śniegu jest już tam tyle, że nie sposób nawet ustawić nart w poprzek. Zresztą gęsta mgła o konsystencji tatrzańskiego mleka oraz powiewy wiatru skutecznie uniemożliwiły nam podjęcie takich prób. I dobrze, bo chyba bym się tam zabił…

Na pewno wrócimy do „Kanionu” raz jeszcze – którejś lepszej zimy kiedy góry będą całe białe, a słoneczna pogoda pozwoli wykorzystać cały fotogeniczny potencjał, który drzemie w tym żlebie

Kilka fotek:

Wszystko powyżej Czarnego Stawu schowane w gęstej mgle



Zasuwamy w górę trochę na czuja – tym razem nos Kwaśnego okazał się niezawodny…



…i po jakimś czasie trafiamy idealnie w żleb…



…którym dalej zasuwamy w górę





aż do miejsca gdzie szerokość śniegu uniemożliwia już zjazd

Forma może i kiepska ale humor jest



Pomimo tego, że śnieg to beton z cienką warstwą cukru na górze - nie mamy do niego zbytniego zaufania; zjeżdżamy pojedynczo, pierwszy Kwaśny w ładnym stylu, za nim ja w stylu ciut gorszym (he, he)





Niżej niespodzianka – coś tam się poodsłaniało…



…niestety wszystko szare jak na scholastycznej rycinie…

Dojazd do Czarnego Stawu to kluczenie pomiędzy kamolami i kosówką (tu jeszcze było spoko)…



...które to kluczenie swoje apogeum osiąga przy zjeździe Goryczkową (no tu już przerąbane)



Ponieważ jednak zawsze lubiliśmy rozwiązywać zagadki logiczne, a szczególnie „jak dojść z punktu A do punktu B” – udaje nam się zjechać do samych Kuźnic bez zdejmowania nart

Mimo tego, iż nie udało się zrealizować w pełni zamierzonego planu wróciliśmy przed chwilą w dobrych nastrojach. Już wiemy, że nawet niedziela na szaro i czarno biało może być całkiem fajna.

Pzdr!

Na wstępie pragnę wyjaśnić, iż mój post przedstawi jedynie relacje z Białki i Jurgowa, a posty pozostałych śmiałków zaprezentują cały długi weekend narciarski na Podhalu.

Dzień 1

AD 2011 dnia 5 stycznia o godzinie 6:30 w mroku i mrozie (na początek -6), dwóch panów (Pazur i Kiedar) połączyło się telefonicznie w celu wspólnego kolędowania do matecznika narciarzy leni - Białki Tatrzańskiej. Po ustaleniu strategi przejazdu wsiadamy w auta i "mkniemy" do Białki pod moim przewodnictwem, jednak Pazur znudzony monotonią podróży, tuż przed Myślenicami wyrywa do przodu i pędzi na spotkanie przygody narciarskiej co koń (mechaniczny) wyskoczy, pozwalając mi jednak w New Targu przejąć prowadzenie - jak się okaże tylko dlatego, że z lenistwa nawet na drogowskazy nie chciało się mu patrzeć. Dzięki niesłychanemu pędowy Pazura do nart w piękny, mroźny (-15) poranek, meldujemy się na parkingu pod Banią. Okazuje się, że przed nami na parking zdążyła zawitać jedynie barierka rezerwująca miejsce dla inwalidów. Jednak by w wigilie Trzech Króli nie być tylko we dwóch, stawiamy Fana na nogi i o godzinie 8:55 w składzie Pazur, Fan, Syn Fanowy, Kiedar wyruszamy na podbój Białki.

No i w zasadzie w tym momencie było już po emocjach:

- sztruks i dobrze przygotowane stoki na całej Kotelnicy


- było tak nudno, że jeden facet to nawet książkę czytał na orczyku (niestety kryminał, nie żadną pozycję narciarską z której mam działkę ) by podnieść sobie adrenalinę.


- gdy na dole tłum do kanapy był już 40 minutowy


my na spokojnie obracaliśmy orczykiem z dołu do góry.

O godzinie mocno po 13-stej stwierdziliśmy, że pora zjechać na dół, by wypić kawę, kupić oscypka, strzelić pamiątkowe fotki



i udać się każdy w swoją stronę - tzn Pazur do domu, ja dzięki uprzejmości Pawła i jego rodzinki na super kwaterę i jak przystało na Trzech Króli, iście królewski obiad u przesympatycznej i miłej Pani Beaty
(dla zainteresowanych, jeśli Paweł pozwoli, namiary kwatery z super jedzeniem zdradzimy na PW).

Po obiedzie 2 godziny dla słoniny i o 18:50 meldujemy się w Jurgowie, ale z racji, że jest z nami 6 letnia narciarka, a my stoku nie znamy zupełnie wracamy do Białki i korzystając z kanapy na Banię, a potem z 3-osobowej na Kotelnicę (bo na szóstce był dziki tłum, choć inne kanapy były bez kolejek) wytransportowaliśmy się na samą górę. Tam przyjęliśmy obraną do południa taktykę i nie odwiedzając dolnej stacji 2 godziny jeździliśmy non stop trasami wzdłuż wyciągu nr 10 gdzie nie było ani minuty przestoju w kolejce



O godzinie 21:30 już mocno zmęczeni i nieźle zmarznięci udaliśmy się na kwaterę, w celu spędzenia wieczoru na miłych pogaduchach i oczekiwaniu na zmienników Pazura - Jacka i jego syna, którzy po paru przygodach dotarli do Białki o północy w 19-sto stopniowym mrozie.

Dzień 2

Po przespaniu nocy w ciepełku, lekkim śniadaniu o godzinie 9 wyruszyliśmy do Jurgowa.

Na miejscu nie było jeszcze tłumów, na parkingu były wolne miejsca jeszcze w jego pierwszej części, spokojnie zakupiliśmy bilety i orczykiem wyjechaliśmy w górę. Pogoda była jeszcze piękniejsza niż dnia pierwszego: mróz raptem -10, słońce i piękne widoki jakich chyba tylko Jurgów może dostarczyć. Trasy 1, 2 i czarna 5 przygotowane dobrze, choć o dziwo w gorszym stanie niż dzień wcześniej w Białce o 18:30.
Trasa nr 3 przywitała nas "kartofliskiem" tzn grudami zmielonego lodu (o średnicy około 2-3 cm) na całej szerokości trasy i tak mniej więcej na połowie jej długości.



Tłum jednak gęstniał z minuty na minutę, ku naszemu zdziwieniu zaczęli zjeżdżać nawet Słowacy, ścisk i tłok, oraz pęd do krzesła był taki, że na koniec narty trzymaliśmy w kolejce już w rękach, by nie zmasakrowali ich kolejkowicze za nami



O 12:30 postanowiliśmy zrezygnować z towarzystwa tak "miłych" gości ośrodka i udaliśmy się ponownie na kwaterę.

Po wypiciu kawy, solidnej dyskusji o warunkach i wrażeniach z dnia dzisiejszego, ja udałem się do Krakowa, a panowie zostali na dalsze wspólne odkrywanie podhalańskich stoków.

Na koniec relacji bardzo dziękuję wszystkim spotkanym forumowiczom, tj Fanowi i jego rodzinie, Pazurowi i Vanowi z synem. Panowie jazda z Wami na nartach to sama przyjemność bez względu na temperaturę

Witam Grono Szanowne!

Będzie to nie tyle opis stoku i warunków na nim panujących ale bardziej opis dojazdu mego do wyżej wymienionego stoku.
A więc zaczynajmy. Wstałem sobie raniutko, tak około 4.30, zjadłem, ubrałem gacie, spakowałem butki narciarskie do szkolnego plecaka (do dziś nie wiem jak one się tam zmieściły), skleiłem narty taśmą papierową coby się nie rozjechały w podróży i wyszedłem na z domku o 5.00. o 5.18 wtoczyłem się do autobusu linii 870 i o godzinie 6.00 wysiadłem w Katowicach. o godzinie 6.40 miał przyjechać pks. O 1.40 z głośników idzie komunikat: "PKS do Wisły o 7.10 zostaje odwołany. Oczekuje się na przyjazd autobusu o godzinie 6.40". Oczekiwało się do 8.00 na kilkunastostopniowyn. Nie przyjechał.
Razem ze mną oczekiwał chłopiec i dziewczynka (para w sensie, ona ładniutka nawet o przyznać trzeba), chłopiec oddalił się nagle i namacał prywaciarza z busikiem, chwyciłem narty pantofle w plecaku i pobierzyłem do tegoż busu. Jak bym się spóźnił 30 sekund to bym stał całą drogę do Wisły.
Wylałem się busu w Wiśle. Poleciałem na pks. Nic ciekawego nie znalazłem. Patrze w moim kierunki idzie parka, pytam się: "jak to na nowe osade?" na co ona: "nie wiem. ale mamy nagraną taksówkę na cieńków z trzy dyszki, jedziesz z nami?" beż myślenia odparłem: "JASNE!"
Wysiadłem pod stokiem o 10.19. Przebrałem się. Idę do chłopca, albowiem stał on w kolejce po karnety, mówi mi że jest możliwość odkupienia od kolesi karnetów do godz 14.00 z 50 zł. Odkupiliśmy. Nawisem mówiąc dostałem w kasie jeszcze dyszkę kaucji. Pod wycię giem stałem o 10.30. O stoku nie będę się rozpisywał, tak sobie momentami wyłaził lut. Z drugą wywrotką jak się wyłożyłem to mi się śnie wbił pod gogle.
Po zabawie się przebrałem, pytam się parkingowego gdzie to przystanek pksu, na co On: " a to tam 300 metrów w prawo"> dotarłem tam, tyleż to był przystanek w kierunku Szczyrku a nie centrum Wisły. Wracam. Po około kilometrze iścia beż pobocza znalazłem upragniony przystanek. Autobus przyjechał po około 15 minutach, czyli o 14.56. Miły kierowca na moje pytanie czy to autobus do centrum Wisły odwarknął: "no jade przecież..... TRZY DWADZIEŚCIA!!!!!!! " po czym przytrzasnął mi plecak drzwiami i zostawił mi ładną rysę na kasku. Wytoczyłem się koło dworca pks, pognałem na dworzec pkp, a tam miła niespodziewanka promocja na intersity do Katowic za całe 13 zł. W pociągu herbatka, ciasteczko normalnie eleganja. Dalsza część podróży minęła bez przebojów.
Koniec końców na jamę dotarłem o 19.14.
Wszystko było bo fajnie gdyby nie stosunek czasu przejazdu do czasu jazdy na nartach
ps. miałem tego wszystkiego nie pisać ale AdamŚląsk powiedział że historia mu się bardzo spodobałai żeby ją opisał a więc opisuję.
ps2. cała historia działa się dnia 30 stycznia roku pańskiego anno domini 2010
Żeby nie było, że wszystko wyjąłem sobie z... z... kulturalnie mówiąc wyssałem z palca dodaje 2 zdjęcia.
Pozdrawiam Adam